Euro - waluta europejska

Graficzny symbol EUR

Symbol €. Oficjalnym, trzyliterowym kodem euro (według ISO) jest EUR.

Podział: 1 euro = 100 centów

Monety: 1, 2, 5, 10, 20, 50 centów, 1 €, 2 €

Banknoty: 5 €, 10 €, 20 €, 50 €, 100 €, 200 €, 500 €

Bank centralny: Europejski Bank Centralny

Euro, ευρώ, евро – europejska waluta wprowadzona w miejsce walut krajowych. Jest prawnym środkiem płatniczym w 16 państwach tworzących strefę euro w Unii Europejskiej - obejmującym ponad 322,5 mln Europejczyków: Austria, Belgia, Cypr, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Malta, Niemcy, Portugalia, Słowacja, Słowenia, Włochy

Waluta euro używana jest także w 11 krajach i terytoriach nienależących do UE (Watykanie, Monako, San Marino, Andorze, Kosowie, Czarnogórze) oraz we francuskich posiadłościach na Atlantyku i Oceanie Indyjskim oraz w brytyjskich bazach wojskowych na Cyprze.

Strefa euro (Euroland) jest tworzącą unię walutową wspólną przestrzenią unijnych państw, które wprowadziły euro jako swoją walutę, gdzie Europejski Bank Centralny prowadzi niezależną politykę pieniężną.

Na co dzień euro posługuje się 327 mln ludzi oraz dodatkowe 200 mln w krajach, które powiązały swoje waluty z euro. Sztywne kursy wymiany mają Bułgaria, Bośnia i Hercegowina, Komory i Republika Zielonego Przylądka. Waluty Danii, Estonii, Litwy i Łotwy należą do Mechanizmu Kursów Walutowych (ERM II).

Wraz z obiegiem ponad 751 miliardów, euro jest walutą o najwyższej wartości gotówkowej w świecie. Na euro przypada 27% światowych rezerw walutowych

Utworzenie waluty euro

Pierwsze plany utworzenia Unii Walutowej pojawiły się już w latach 60. XX wieku, lecz dopiero w latach 70. opracowano plan wprowadzenia wspólnej waluty, a w 1979 roku powstał Europejski System Walutowy. W 1986 ECU zostało trzecią walutą na świecie, w której emitowano obligacje międzynarodowe. Ostateczna decyzja o utworzeniu wspólnej waluty Unii Europejskiej zapadła w ramach traktatu z Maastricht, który powoływał do życia Unię Gospodarczą i Walutową. W grudniu 1995 w Madrycie wspólnej walucie nadano nazwę euro. Ustanowiono też system TARGET – system automatycznych przeliczeń walut narodowych na euro.

1 stycznia 1999 nastąpiła inauguracja euro w transakcjach bezgotówkowych w 11 krajach (bez Grecji), a od 1 stycznia 2002 wprowadzono tę walutę w formie gotówkowej w dwunastu państwach UE (oprócz Wielkiej Brytanii, Szwecji i Danii). 1 lipca 2002 ostatecznie wycofano z obiegu waluty narodowe 12 państw, które przystąpiły do strefy euro.

Wymiana walut narodowych na euro

1 stycznia 2002 roku nastąpiło zastąpienie walut państw członkowskich strefy euro monetami i banknotami euro, co było największą przeprowadzoną dotąd na świecie jednorazową operacją walutową. Cała akcja wymiany walut zakończyła się 1 lipca 2002, kiedy to waluty narodowe państw strefy euro zostały całkowicie wycofane. Kursy między walutami narodowymi, które miało zastąpić euro, zostały zamrożone 1 stycznia 1999.

Przeliczniki, wg których 1 stycznia 2002 roku wymieniono na euro waluty narodowe za 1 €:

• 13,7603 szylingów austriackich (ATS)
• 40,3399 franków belgijskich (BEF)
• 1,95583 marek niemieckich (DEM)
• 166,386 peset hiszpańskich (ESP)
• 5,94573 marek fińskich (FIM)
• 6,55957 franków francuskich (FRF)
• 340,750 drachm greckich (GRD)
• 0,787564 funtów irlandzkich (IEP)
• 1936,27 lirów włoskich (ITL)
• 40,3399 franków luksemburskich (LUF)
• 2,20371 guldenów holenderskich (NLG)
• 200,482 escudos portugalskich (PTE).

Wymianie uległo 4,5 biliona euro w gotówce oraz przeliczono waluty narodowe na ponad 10 bilionów euro na kontach bankowych na całym świecie.

1 stycznia 2007 roku do strefy euro weszła Słowenia, wymieniając swoją walutę według kursu za 1 €: 239,640 tolarów słoweńskich (SIT).

1 stycznia 2008 roku do strefy euro weszły Cypr i Malta. Kurs wymiany za 1 €:

• 0,585274 funtów cypryjskich (CYP)
• 0,429300 liry maltańskiej (MTL)

1 stycznia 2009 roku do strefy euro weszła Słowacja. Kurs wymiany za 1€: 30,126 koron

Emisja euro

Banknoty euro są drukowane pod bezpośrednią kontrolą Europejskiego Banku Centralnego (w 12 różnych drukarniach) i mają jednolity wygląd we wszystkich państwach strefy euro.

Monety są produkowane przez mennice poszczególnych państw. Monety mają jednakowy kształt, jednakowy materiał i jednakowy wygląd awersu (wspólna strona).

Na awersach od 1 do 5 centów przedstawiono Europę Zachodnią na mapie świata. Zaznaczono wszystkie kraje Europy, również te, które nie należą do Unii.

Na pierwszej wersji awersów monet od 10 do 50 centów przedstawiono 15 poszczególnych państw członkowskich UE w pewnej odległości od siebie, w tym nie należących do strefy euro: Danii, Szwecji i Wielkiej Brytanii.

Na pierwszej wersji awersów monet o wartości 1 i 2 euro, kraje UE-15 złączone są w jedną całość, co odzwierciedla dewizę Jedności w różnorodności.

Od 2007 roku wprowadzano nowe monety. Monety od 10 centów do 2 euro są z awersem przedstawiającym bez granic większą część Europy, zachowując awersy monet od 1 do 5 centów, na których pod lupą widać, że nowe kraje członkowskie nie są częścią zaznaczonego obszaru.

Rewersy (strona narodowa) natomiast są inne w każdym z państw, które decydują, jakie symbole są tam zamieszczone (przy czym monety euro bez względu na stronę narodową są prawnym środkiem płatniczym na terenie całej strefy euro.

Istnieją także srebrne monety 10 €, które ze względu na ich wartość kolekcjonerską raczej nie są spotykane w powszechnym obiegu.

Dystrybucją banknotów i monet zajmują się poszczególne banki centralne państw strefy euro pod ścisłą kontrolą Europejskiego Banku Centralnego.

Moneta o nominale 1 euro wytłaczana do roku 2006

 

Oficjalna konstrukcja znaku graficznego euro

Komisja Europejska zadecydowała o kształcie symbolu euro. Znak graficzny euro jest grecką literą ε (epsilon) przeciętą dwiema równoległymi liniami. Symbolizuje ona korzenie cywilizacji europejskiej, próby zintegrowania naszego kontynentu i zapewnienia stabilizacji wewnętrznej. Niektórzy dopatrują się również w symbolu euro wyzwania dla dolara amerykańskiego, dla którego charakterystyczną cechą są dwie pionowe linie.

Na podstawie wikipedii