Frank Szwajcarski

Frank szwajcarski - waluta Szwajcarii i Liechtensteinu, oznaczenie wg ISO 4217: "CHF" (z łac. Confoederatio Helvetica Franc).

Symbol CHF, Fr. – frank

Monety: 5, 10, 20 centymów 1/2, 1, 2, 5 Fr.

Banknoty: 10, 20, 50, 100, 200, 1000 Fr.

Jeden frank szwajcarski dzieli się na 100 centymów (wg nazewnictwa francuskiego - fr. centimes) lub 100 rappów (określanych tak w części niemieckojęzycznej, od niem. Rappen).    Obok dolara amerykańskiego, euro, jena japońskiego i funta szterlinga, jedna z podstawowych walut wymienialnych świata. Do roku 1967 monety o nominałach 1/2, 1, 2 i 5 Franków były wykonane ze srebra; od roku 1968 zaprzestano bicia srebrnych monet obiegowych.

Frank szwajcarski słynie przede wszystkim ze stabilnej wartości. Choć kraj szwajcarskich bankierów nie jest wielką potęgą przemysłową jak Stany Zjednoczone lub Japonia, jego waluta jest jedną z pięciu najważniejszych walut świata. Nazwa frank po raz pierwszy pojawiła się jednak nie w Szwajcarii, ale we Francji w roku 1360.

Do Szwajcarii frank zawitał również w związku z wojnami, tym razem napoleońskimi. Mały alpejski kraj padł ofiarą podbojów Bonapartego. Część kantonów (części Federacji Szwajcarskiej) rozpoczęła wtedy bicie franków wzorowanych na francuskich. W 1948 roku odebrano kantonom prawo emisji własnych monet, przekazując je władzom centralnym. Początkowo franki szwajcarskie były zresztą bite za granicą, w Paryżu i Strasbourgu. Od 1853 r. są bite w Szwajcarii. Nie zakazano jednak posługiwania się pieniędzmi włoskimi i francuskim, dlatego też frank szwajcarski od początku musiał rywalizować z obcymi monetami i banknotami nawet na własnym terenie.

W 1865 roku Francja, Szwajcaria, Belgia i Włochy stworzyły unię walutową nazywaną Unią Łacińską, ustalając stały parytet złota i srebra w walutach tych krajów a tym samym sztywne kursy walutowe franków francuskich, szwajcarskich i belgijskich oraz lirów włoskich. Unia, do której dołączyły też Grecja i Bułgaria, przetrwała do 1926 roku.

Obecnie Szwajcaria tworzy unię walutową z miniaturowym księstwem Liechtensteinu. Po utworzeniu strefy euro oba kraje znalazły się w dziwnej sytuacji, otoczone ze wszystkich stron krajami, których walutą jest właśnie euro.

W związku ze stosunkowo wysoką inflacją w Polsce, oraz wysokimi stopami procentowymi Narodowego Banku Polskiego WIBOR coraz większą popularnością cieszyły się w Polsce kredyty nominowane we frankach szwajcarskich. Podczas osłabienia kursu złotego raty kredytów nominowanych w CHF znacznie wzrosły, problem ten dotyczył w lutym 2009 około 600 tys. Polaków.

Obecnie dzięki interwencji KNF można płacić raty kredytów walutą zakupioną w kantorze, gdzie kursy wymiany są najczęściej dużo bardziej korzystne niż te oferowane w bankach.

Banknot 10 franków

Źródło: banki centralne, Szwajcarska Mennica Federalna, Wikipedia